Discriminatie maakt ziek een terugblik op de webinar

Blog: Discriminatie maakt ziek – terugblik op het webinar

Vandaag was het dan eindelijk zover: het webinar ‘Discriminatie maakt ziek’, dat ik samen met Pharos gaf via IDEM Rotterdam en RADAR. En heel eerlijk? Ik vond het niet eens zo slecht gaan.

Ondanks een slapeloze nacht – ik lag te woelen van de spanning – is het ons gelukt om zonder noemenswaardige schoonheidsfoutjes een goed verhaal neer te zetten. Maar zo gaat het bijna altijd: je bereidt je grondig voor, en dan blijkt je uiteindelijke verhaal hier en daar af te wijken. Een paar stukjes mis je, en tot je eigen verrassing zitten er ook weer nieuwe delen in die je spontaan toevoegt. Dat hoort erbij.

Zenuwen, hoofdpijn en paracetamol

Spannend vond ik het zeker. Gelukkig bleek ik daarin niet alleen. Ook mijn mede-sprekers hadden een onrustige, piekerende nacht achter de rug. Sommigen van ons grepen zelfs naar de paracetamol om hoofdpijn, veroorzaakt door slapeloosheid en stress, de baas te blijven.

Aan het eind van de dag was ik leeg, uitgeput — maar ook opgelucht. Het was goed gegaan. Redelijk goed zelfs.

En dan komt de nacht erna…

Helaas werd ook de tweede nacht onrustig. Ik bleef malen over wat goed ging, wat beter kon, en waar ik misschien iets had gemist. Vooral één opmerking bleef hangen — een opmerking van de operator, die ik na het webinar nog van me af had laten glijden. Maar ‘s nachts bleef die als een oude plaat in de groef hangen (ja, voor de golden oldies onder ons 😉).

Na afloop zei ze: “Het ging goed hoor, en er was een mooie opkomst. Maar… toen jij begon te praten, liepen er toch wel een aantal mensen weg.”

Ik weet hoe het werkt bij webinars. Mensen haken om allerlei redenen af: agenda’s, werk, kinderen, of het gevoel dat ze het meeste wel gehoord hebben. In een zaal blijf je vaak uit beleefdheid zitten, maar online klikken mensen sneller weg. In dit geval bleken het vijf mensen te zijn.

Toch bleef ik me afvragen: Waarom moest ze dat als eerste benoemen?
Ook daar kan ik alleen maar naar gissen. Mijn ervaring is dat zulke opmerkingen meestal meer zeggen over de ander dan over mij.

Wat had ik beter kunnen doen?

Tijdens de nacht begon ik te reflecteren: wat had ik anders kunnen vertellen?

Ik had mijn standaardverhaal gedeeld – mijn zoektocht binnen de zorg, mijn ervaring met niet gehoord en niet serieus genomen worden. Maar ik heb óók verhalen over discriminatie op de werkvloer. Misschien had ik juist die moeten inbrengen.

Voorbeelden van microagressie: blikken, toon, lichaamstaal die je het gevoel geven dat je niet welkom bent.

Zoals die collega die letterlijk een stap achteruit deed toen ik me voorstelde. Die daarna telkens een andere route liep om mij te vermijden. Of de momenten waarop ik als ervaringsdeskundige werd aangekeken alsof ik ‘een beetje eng’ was. Alsof ik te dichtbij kwam, of te echt was.



Misschien waren dat krachtigere voorbeelden geweest. Maar ik zal het niet weten. Misschien is het iets om de volgende keer mee te nemen — als die er komt. Want leuk was het wel, om dit een keer te mogen meemaken.

Nieuwsgierig?

Wil je horen wat ik allemaal wél verteld heb? En welke waardevolle verhalen en inzichten mijn co-sprekers deelden?
Klik dan hier voor de opname van het webinar: klik hier